Jeśli nie mamy pewności, że przyczyną wypadania włosów jest nieodpowiednia dieta i brak wszystkich niezbędnych składników odżywczych powinniśmy udać się do dermatologa. Chyba że nie zależy nam na zdrowiu, bo wypadanie włosów jest uwarunkowane nie tylko genetycznie, ale u jego źródła może leżeć wiele poważnych chorób. Choroby nieleczone grożą znacznie poważniejszymi konsekwencjami niż częściowe czy całkowite wyłysienie.
To, czy mieszki zarastają tkanką bliznowatą trudno nam będzie rozpoznać, ale sygnałem alarmowym są niepokojące zmiany na skórze głowy, świąd, stany zapalne i wypadanie włosów. Choroby zagrażające naszym włosom to toczeń rumieniowaty, liszaj czerwony, wyłysiające zapalenie mieszków włosowych, morphea i różnego rodzaju grzybice. W każdej sytuacji diagnozę powinien postawić lekarz, dzięki temu będzie możliwe leczenie farmakologiczne. Wypadanie włosów powodowane bliznowaceniem mieszków jest na szczęście sporadycznie występującą dolegliwością, ale jest to proces nieodwracalny.
Charakter androgenowy ma wypadanie włosów u połowy populacji mężczyzn po pięćdziesiątym roku życia i u jednej piątej kobiet w tym wieku. Za łysienie odpowiedzialne są geny i zmiany hormonalne postępujące wraz z wiekiem.
W przypadku mężczyzn diagnoza jest stosunkowo łatwa, bo wypadanie włosów rozpoczyna się od okolicy ciemieniowo-czołowej i wierzchołka głowy, ponieważ łysienie androgenowe ma charakter dziedziczny diagnozę potwierdzają podobne przypadki obserwowane w rodzinie.
W przypadku kobiet łysienie przebiega nieco inaczej. Wypadanie włosów obserwuje się na czubku głowy, zachowana zostaje linia czołowa włosów. Diagnozowanie łysienia u pań przeprowadza się łącznie z badaniem ginekologicznym.
Anagen to faza wzrostu włosa. Na skutek stosowania leków cytostatycznych zostaje ona zahamowana, a włosy wypadają w bardzo dużych ilościach. Wypadanie włosów tego typu występuje właściwie głównie na skutek terapii silnymi immunosupresantami i lekami cytostatycznymi. Zanim pojawi się wypadanie włosów mija zazwyczaj dwa tygodnie od rozpoczęcia kuracji.
W telogenie włosy mogą wypadać w nie mniejszym natężeniu (nawet około 1000 włosów dziennie). Wypadanie włosów tego typu obserwuje się w przebiegu chorób, stresu, w wyniku działania leków i im podobnych okresowych czynników. Diagnozę można postawić na podstawie wywiadu i po wyeliminowaniu chorób skóry głowy.
Obydwa rodzaje łysienia dotyczą różnych osób. Ryzyko jego wystąpienia wiąże się z występowaniem chorób i nie zależy właściwie ani od płci ani od wieku pacjenta.
Ma ono charakter ogniskowy tzn. wypadanie włosów pojawia się jednocześnie w kilku ogniskach na skórze głowy - skóra w tych miejscach jest biała, gładka i lustrzana. Ten typ wypadania włosów dotyczy około 2% populacji, jest więc sporym problemem. Obserwuje się tu uwarunkowania genetyczne.
Łysienie plackowate pojawia się też często w efekcie silnego stresu. Diagnozuje się je klinicznie.
Najgroźniejsze jest łysienie bliznowaciejące
To, czy mieszki zarastają tkanką bliznowatą trudno nam będzie rozpoznać, ale sygnałem alarmowym są niepokojące zmiany na skórze głowy, świąd, stany zapalne i wypadanie włosów. Choroby zagrażające naszym włosom to toczeń rumieniowaty, liszaj czerwony, wyłysiające zapalenie mieszków włosowych, morphea i różnego rodzaju grzybice. W każdej sytuacji diagnozę powinien postawić lekarz, dzięki temu będzie możliwe leczenie farmakologiczne. Wypadanie włosów powodowane bliznowaceniem mieszków jest na szczęście sporadycznie występującą dolegliwością, ale jest to proces nieodwracalny.
Łysienie androgenowe mężczyzn i kobiet
Charakter androgenowy ma wypadanie włosów u połowy populacji mężczyzn po pięćdziesiątym roku życia i u jednej piątej kobiet w tym wieku. Za łysienie odpowiedzialne są geny i zmiany hormonalne postępujące wraz z wiekiem.
W przypadku mężczyzn diagnoza jest stosunkowo łatwa, bo wypadanie włosów rozpoczyna się od okolicy ciemieniowo-czołowej i wierzchołka głowy, ponieważ łysienie androgenowe ma charakter dziedziczny diagnozę potwierdzają podobne przypadki obserwowane w rodzinie.
W przypadku kobiet łysienie przebiega nieco inaczej. Wypadanie włosów obserwuje się na czubku głowy, zachowana zostaje linia czołowa włosów. Diagnozowanie łysienia u pań przeprowadza się łącznie z badaniem ginekologicznym.
Łysienie w telogenie i anagenie
Anagen to faza wzrostu włosa. Na skutek stosowania leków cytostatycznych zostaje ona zahamowana, a włosy wypadają w bardzo dużych ilościach. Wypadanie włosów tego typu występuje właściwie głównie na skutek terapii silnymi immunosupresantami i lekami cytostatycznymi. Zanim pojawi się wypadanie włosów mija zazwyczaj dwa tygodnie od rozpoczęcia kuracji.
W telogenie włosy mogą wypadać w nie mniejszym natężeniu (nawet około 1000 włosów dziennie). Wypadanie włosów tego typu obserwuje się w przebiegu chorób, stresu, w wyniku działania leków i im podobnych okresowych czynników. Diagnozę można postawić na podstawie wywiadu i po wyeliminowaniu chorób skóry głowy.
Obydwa rodzaje łysienia dotyczą różnych osób. Ryzyko jego wystąpienia wiąże się z występowaniem chorób i nie zależy właściwie ani od płci ani od wieku pacjenta.
Charakterystyczną formą łysienia jest łysienie plackowate
Ma ono charakter ogniskowy tzn. wypadanie włosów pojawia się jednocześnie w kilku ogniskach na skórze głowy - skóra w tych miejscach jest biała, gładka i lustrzana. Ten typ wypadania włosów dotyczy około 2% populacji, jest więc sporym problemem. Obserwuje się tu uwarunkowania genetyczne.
Łysienie plackowate pojawia się też często w efekcie silnego stresu. Diagnozuje się je klinicznie.
Komentarze
Prześlij komentarz